روش اول: استفاده از دکل های مخابراتی که روی زمین قرار دارند می باشد.
تجهیزات ارسال و دریافت روی همان دکل های مخابراتی برای تلفن همراه نصب می شود و برجهای مخابراتی و باندپهن موبایل سیگنالهای وایفای را برای هواپیماها در آسمان ارسال میکنند.
هواپیما ها روی بدنه و بالهای خود چندین آنتن گیرنده امواج رادیویی دارند که میتوانند با دکلهای موبایل روی زمین ارتباط برقرار کنند. همانطور که هواپیما به سمت مقصد حرکت میکند، نزدیکترین دکلهای مخابراتی موبایل را پیدا میکنند و به آن وصل می شود.و بعد از دریافت نزدیکترین سیگنالها ، برای مسافران داخل هواپیما ارسال میشود.
و از این طریق همیشه مسافران به اینترنت دسترسی دارند.
اما چون دکل های مخابراتی روی زمین وجود دارند و اگر هواپیما برای مدت طولانی از روی کوهها یا دریا و اقیانوس عبور کند، ممکن است در سرویس وایفای اختلال ایجاد شود.
روش دوم استفاده از از طریق ماهواره ها است.
در این روش هواپیماها به ماهوارههای در مدار ژئواستاتیک که حدود ۳۶ هزار کیلومتر بیرون از مدار زمین هستند و میتوانند سیگنالهایی را به سوی زمین ارسال یا دریافت کنند، متصل میشوند.
مانند روش اول در این روش نیز یک آنتن روی هواپیما نصب می شود و سیگنالها را از ماهوارهها دریافت میکند.
وبعد از پیدا کردن نزدیکترین ماهواره به هواپیما ،با استفاده از یک روتر بیسیم سیگنالها برای دستگاههای متصل به وایفای هواپیما و مسافران ارسال شود.
استفاده از ماهواره برای اینترنت نیاز به نصب تجهیزات بیشتر و سنگین تری روی هواپیما ها دارد به همین دلیل بسیار گران تر از روش اول می باشد.
به همین خاطر است که بسیاری از خطوط هواپیمایی نمیتوانند هزینهها یا زیرساخت لازم برای استفاده از وایفای در هر کشور یا شهری را تامین کنند و از داشتن این سرویس برای مسافران خود داری میکنند.
نکته:البته ناگفته نماند هزینه بلیط برای کسانی که میخواهند از این سرویس ها استفاده کنند به مراتب گرانتر می باشد.